Głuboczanka, gmina Ludwipol – kolonia polska, w której żyło kilka rodzin ukraińskich. 13 czerwca 1943 r. upowcy zamordowali ok. 30 Polaków. Wśród uratowanych było m.in. nastoletnie rodzeństwo Murawskich – Bronisława i ciężko ranny Marian: „Za mną skoczył do okna brat Marian. Trafiły go jednak dwie kule morderców: jedna w plecy obok łopatki, druga roztrzaskała mu dolną lewą żuchwę. Upadł do tyłu z powrotem do wnętrza mieszkania [...] Nieprzytomna ze strachu biegłam przed siebie, na oślep [...] W pobliżu krzaka leszczyny [...] odnalazłam brata Mariana. [...] Nie mógł mówić. Ruchem ręki poprosił o papier i ołówek. Napisał na nim: »Uciekaj szybko! Ratuj swe życie! Ja z pewnością umrę«. [...] Wszyscy radzili, że trzeba uciekać do Bystrzycy, gdzie stacjonują niemieccy żołnierze. Mego brata załadował na wóz znajomy Ukrainiec Tychon i wieczorem zawiózł do Bystrzycy, do niemieckiego lekarza wojskowego. Jednak lekarz go nie przyjął, więc przywiózł go z powrotem. [...] Miałam wtedy 15 lat, na głowie pojawiły się pierwsze siwe włosy”. Chłopiec, zanim szczęśliwie odzyskał mowę, był leczony chirurgicznie przez dwa i pół roku w szpitalach w Bereznem, Równem i w Kijowie.
Źródło: B. Murawska-Żygadło, Byłam świadkiem, „Na rubieży” 1995, nr 11, s. 5–6
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz