We wsi Rybcza w powiecie Krzemienieckim znalazło schronienie ok. 3000 Polaków bronionych przez liczący 250 osób oddział zorganizowany w marcu 1943 r. na wieść o początkach eksterminacji ludności polskiej. Samoobroną dowodził oficer AK Henryk Butyński „Kobryń" a od września 1943 Jan Niewiński „Sokół". Tylko część obrońców dysponowała bronią palna kupioną od Węgrów i Niemców.
5 sierpnia 1943 r. przed północą Ukraińcy podjęli próbę zajęcia wsi stosując typową dla siebie taktykę. Po otoczeniu Rybczy ze wszystkich stron uderzyli striłci uzbrojeni w broń palną, druga falę stanowili ukraińscy chłopi z okolicznych wiosek, których zadaniem było wymordowanie Polaków, rabunek ich mienia i spalenie zabudowań. Mieszkańcy schronili się w budynku szkoły oraz w murowanych i podpiwniczonych zabudowaniach gospodarstwa Niwińskich. Równocześnie celny ogień samoobrony uniemożliwił zdobycie punktów oporu. Ukraińcy spalili tylko część domostw i zamordowali 3 Polaków, w tym 70-letniemu choremu mężczyźnie obcięli uszy, zdarli paznokcie i wydłubali oczy. Dzięki skutecznej obronie Rybcza przetrwała do nadejścia wojsk sowieckich.
Źródło:
- Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, "Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945", Warszawa 2000.
- Wiktor Poliszczuk, "Dowody zbrodni OUN i UPA", Toronto 2000
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz